Blómin blá.

Ég leitaði blárra blóma

að binda þér dálítinn sveig,

en fölleit kom nóttin og frostið kalt

á fegurstu blöðin hneig. 

Og ég gat ei handsamað heldur

þá hljóma sem flögruðu um mig,

því það voru allt saman orðlausir draumar

um ástina, vorið og þig. 

En bráðum fer sumar að sunnan

og syngur þér öll þau ljóð,

sem ég hefði kosið að kveða þér einn

um kvöldin sólbjört og hljóð. 

Það varpar á veg þinn rósum

og vakir við rúmið þitt,

og leggur hóglátt að hjarta þínu

hvítasta blómið sitt. 

Ég veit ég öfunda vorið,

sem vekur þig sérhvern dag,

sem syngur þér kvæði og kveður þig

með kossi hvert sólarlag. 

Þó get ég ei annað en glaðst við

hvern geisla´er á veg þinn skín,

og óskað, að söngur, ástir og rósir

sé alla tíð saga þín.